Choreografe Rebecca de Toro-Garland Garcia wil een poging doen om onze schaamte te omarmen. Het is een interessant uitgangspunt voor een dansvoorstelling die helaas in uitvoering niet weet te overtuigen.
Vier dansers liggen op de grond in het koude flitslicht van hun telefoon. Het doet denken aan de eenzame influencers die op hun zolderkamertjes een publiek proberen te vinden. De trage seksueel geladen bewegingen doen de kijker afvragen hoeveel je van jezelf bereid bent bloot te geven voor clout (internetroem). De blikken van de dansers zijn leeg en zielloos, hun bewegingen werken ze werktuiglijk af.
Choreografe Rebecca de Toro-Garland Garcia (Conservatorium Antwerpen) wil met de dansperformance SHAME ON US een poging doen om ‘schaamte’ te omarmen. Dat lijkt een verassende insteek voor een voorstelling met een duidelijke queer inslag. Schaamteloos je plek op eisen en unapologetic zijn, behoren immers tot vaste waarden binnen queer-emancipatie. Het is een interessante vraag: heeft schaamte nog een plek in tijden van slay?
In het eerste deel van de voorstelling onderzoeken de vier dansers (Thorunn Gudmundsdottir, Héctor Espuela, Émile Wendt en Aster Henderieckx) met de telefoon in de hand hun door een schermpje bemiddelde lichaam. Het publiek is rondom de speelvloer opgesteld en heeft dus altijd een van de dansers in de buurt. Door hun lenigheid zijn de performers in staat om zichzelf te filmen terwijl ze hun eigen lichaam door de schermpjes bestuderen, als slangen die hun eigen staart proberen op te eten. We zien hoe hun lichamen veranderen in ‘deelbare’ beelden op een telefoonscherm, en hoe ze door tussenkomst van een telefoonscherm van zichzelf lijken te vervreemden. Het is direct het meest gelaagde beeld van deze voorstelling. Maar de kracht van het beeld zit vooral in het concept. De bewegingen zijn traag, voorspelbaar en lijken niet helemaal uitgewerkt. Een uitgesproken en herkenbare bewegingstaal ontbreekt nog.
Van een poging om schaamte te omarmen verwacht je dat je als publiek wordt uitgedaagd, dat de toestand ongemakkelijk wordt. Hoewel de dansers omringd worden door hun publiek, blijven ze op een veilige afstand. De dansers laten zich bekijken en als toeschouwer voel je op geen enkel moment de noodzaak je blik af te wenden. Zowel danser als publiek komen hier zonder kleerscheuren weg. Als De Toro schaamte een plek heeft willen geven in de voorstelling, dan komt dat niet helemaal uit de verf. Het werk lijkt meer te gaan over schaamteloosheid in het smartphone-tijdperk. Hoe je je nog schaamteloos kunt gedragen en kwetsbaar opstellen als iedereen altijd een camera op zak heeft.
Speciale aandacht verdienen de doorschijnende en loszittende kostuums van Cecile Taylor. De kleding maakt van de voorzichtige blootheid van de dansers iets vanzelfsprekends, waarvoor je je zo gezegd niet hoeft te schamen.
Na vijfentwintig minuten is het niet duidelijk geworden wat de Toro heeft willen vertellen over schaamte. Dat is jammer want de choreografe heeft een interessant onderwerp aangegrepen en haar insteek was veelbelovend.
Wat: SHAME ON US
Wie: Rebecca de Toro-Garland Garcia
Wanneer: zondag 30 juli 2023
Waar: De Grote Post (kleine zaal), Oostende